ماه بالاي سر آباديست ...

اهل آبادي در خواب ،

روي اين مهتابي خشت غربت را مي بويم ،

باغ همسايه چراغش خاموش ،

من چراغم خاموش ،

سايه هايي از دور مثل تنهايي آب ، مثل آواز خدا پيداست .

نيمه شب بايد باشد ،

دب اکبر آن است : دو وجب بالاتر بام .

ياد من باشد هرچه پروانه که مي افتد در آب ، زود بردارم ؛

ياد من باشد کاري نکنم که به قانون زمين بربخورد ؛

ياد من باشد تنها هستم :

ماه بالاي سر تنهاييست ...