مرا بياد خودم بينداز! ، به ياد آسماني كه ستارگانش غريبانه مي سوزند ، به يــاد پرواز پرنده اي كه با بال شكسته مي پرد ، و عاقبت سقوطي سرد و دردناك

مرا بياد خودم بينداز! ، به ياد لبخند فرشته اي معصوم ، به يـــاد چشــــم هايت و انتظار ناتمام ديدن آن ها

غربت راز گمنامي ست ، اسب بي سواري ست كه از آفتاب باز ميگردد

بيا بهانه ام باش براي باز گشتي دوباره ، براي چيدن گل هاي نرگس

چه آرام مي رود تصوير تو در اشك هايم و بي تابي مهتاب در صفحه جاري آب

مرا به ياد خودم بينداز !